On the road again

Allemaal hartelijk bedankt voor jullie fijngevoelige reacties 😉 

Voor we woensdagmorgen naar Ranfurly vertrekken, gaan we in Dunedin eerst nog de steilste weg van de wereld oplopen. Is echt heel bijzonder. Er staan zelfs huizen langs de weg, het plaatselijke verkeer rijdt er met een noodgang tegen omhoog. Toeterend om de voetgangers te waarschuwen, want stoppen is geen optie. We treffen Freek volgens afspraak op de plek, waar hij Lieke in 2014 ten huwelijk gevraagd heeft. We maken foto's, het is weer een heel bijzonder moment. We rijden door naar Portobello en stoppen bij een winkeltje, daar hebben Freek en Lieke een ijsje gegeten. Dat gaan wij ook doen, op die plek. We rijden daarna door naar een plaats echt helemaal achteraf, met alleen een spoorlijn en ergens staat er ook nog een huis boven op een berg. Kilometers ver weg van de bewoonde wereld. Daar wil Freek een treinfoto maken. Prachtig om te zien hoe dat in z’n werk gaat. Hij plaats zijn fototoestel boven op een metershoog statief en wacht dan de trein af. De stand van de zon moet goed zijn, niet teveel bewolking, niet teveel wind (niet goed voor het statief), dan moet de trein ook nog een beetje op tijd rijden. Alles bij elkaar een secuur werkje met gruwelijk veel geduld. Zo heeft Lieke dus ook vaak staan te wachten, met liefde dat wel! Als het klusje geklaard is, gaan we naar dat ene huis op die berg en maken kennis met de man die daar woont. Freek maakte tijdens een eerdere reis al kennis met hem, hij is de hoofdredacteur van een treinblad in NZ.  Hij laat vol trots zijn volledig zelfvoorzienend huis zien. Een bijzondere man.  We rijden daarna door naar Ranfurly voor onze overnachting. Wij in een hotel, Freek op de camping vlakbij.  
De volgende morgen rijden we van Ranfurly naar Otematata, het is een flinke rit met hele mooie stops en alweer prachtige vergezichten. Freek is aan het hobbyen, we treffen elkaar weer tegen de avond. Wij hebben een hotel besproken en Freek zou zijn tentje opzetten in de buurt, maar het gaat regenen en niet te zuinig, het giet er met bakken uit. We vragen bij de receptie of hij bij ons op de kamer mag met zijn luchtbed en slaapzak. Het mag illegaal, ze hebben niets gehoord of gezien , zeggen ze! Wat fijn, als Freek in z’n tentje gelegen zou hebben, was hij en alles wat hij bij zich had door en door nat geweest. De volgende morgen rijden we met z’n drieën naar de Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland  en lopen een prachtige route in de Hooker  Vallei.  In eerste instantie met zware bewolking en een koude stevige wind, maar dan klaart het op, de zon gaat schijnen, de bewolking lost op en we zien de Mount Cook in volle glorie, wat een schitterend moment. We lopen ruim 4 uur. Daarna rijden we naar Lake Tekapo, we rijden hoog de bergen in en zien van daaruit het prachtige blauwe meer liggen. Hier hebben Lieke en Freek ook gestaan. Het doet heel veel met ons. We zijn er alle drie stil en geëmotioneerd van. Van daaruit rijden we naar onze overnachtingsplaats in Fairlie.  
De volgende ochtend rijden we richting Darfield. Freek is de vorige avond terug gereden naar Lake Tekapo om foto’s van de sterrenhemel te maken. Het is er een mooie nacht voor. Hij heeft ons aangeraden om op weg naar Darfield een afslag te nemen naar de plek waar de opnames gemaakt zijn van de film the Lord of the Rings. Het is wel 40 km gravel heen en ook weer terug, dus 80 km extra. We besluiten onderweg ergens te stoppen en zo maar een wandeling te maken, omdat we al zoveel gereden hebben. Als we geluncht hebben, de rugzakken gepakt en wandelschoenen aan, klaar om te gaan lopen belt Freek. We zitten helemaal niet goed zegt hij, we moeten echt die gravelweg op, we mogen het niet missen. We luisteren braaf, stappen in de auto en rijden naar het startpunt. Wat heeft hij weer gelijk, het is zo ontzettend mooi, dit hadden we inderdaad niet mogen missen. Wij zijn jaren geleden met Lieke naar the Lord of the Rings geweest in de bioscoop, het sprak ons toen niet zo aan. Het is een fantasieverhaal. Lieke vond het geweldig, wij moesten er een beetje om lachen. Dat vond ze toen niet zo leuk, we snapten er niets van, zei ze. Nu kijken we met heel andere ogen. We lopen naar de top van de  Mount Sunday en kijken mijlenver over een schitterend gebied, met bergen, valleien, kabbelende beekjes. Een man spreekt ons aan, hij woont dichtbij dit gebied en komt er met regelmaat. Hij vertelt  dat ten tijden van de film er een dorpje gebouwd is en zelfs een kasteel. De acteurs werden met helikopters ingevlogen. Van dat alles is helemaal niets meer te zien, alles is weer in de oorspronkelijke staat terug gebracht. Als we die avond in Darfield Freek weer zien geven we hem een dikke knuffel, blij dat hij ons die kant heeft opgestuurd. Nadat we gezamenlijk hebben gegeten vertrekt Freek naar Christchurch, dat is al in de richting van onze route van morgen. Wij rijden de volgende morgen op tijd aan, want we hebben een lange weg te gaan, zo'n 350 km. We gaan nu richting het noorden van het Zuider eiland, want we willen morgen de oversteek maken. Dat is ongeveer 3 uur met de auto op de boot. Freek rijdt veel later aan, maar haalt ons onderweg in, zo komen we tegelijk aan. We sluiten vandaag het Zuider eiland af. We hebben hier al meer dan 5000km gereden. En ontzettend veel gezien. Het voelt alsof we al een half jaar weg zijn.