The lost key

Na die hele bijzondere dag rijden we ’s morgens naar Te Anau, het is alweer een schitterende route, we rijden langs Lake Wanaka een ruim 60 km lang meer met bergen op de achtergrond. We checken zo rond half vijf in, Freek komt ongeveer op dezelfde tijd aan, hij heeft deze dag treinen gefotografeerd, zijn grote hobby. We praten even wat bij en hij vertrekt gauw genoeg naar de Milford Sound, dat is zo’n 125 km verderop. Het is een fjordengebied, waar wij dus de dag daarna naar toe willen. Freek wil daar heel vroeg zijn i.v.m. het fotograferen en overnacht op een camping daar in de buurt. Het hele gebied is afgesloten van telefoon en internet. Wij gaan nadat Freek is vertrokken naar het centrum een hapje eten, pakken nog even een vestje uit de auto. Wanneer we terug komen merken we dat de autosleutel weg is, we lopen het hele stuk terug en vragen bij het restaurant en de supermarkt waar we ook geweest zijn of er een  autosleutel gevonden is. Nee dus! We lopen naar het politiebureau, gesloten! Het is vrijdag avond, het weekend is begonnen. Terug naar het hotel, we hebben alleen spullen op de kamer voor de overnachting. Bert belt naar het verhuurbedrijf van de auto, maar ook daar is het weekend! Intussen begrijpen we dat je van alles kunt kwijt raken, maar niet je autosleutel. Dan zit je dus echt in de problemen. Zaterdagmorgen weer bellen, maar nee ze kunnen pas maandagmorgen kijken wat ze voor ons kunnen betekenen. We moeten wel 10.00 uur uitchecken. Het hotel zit al volgeboekt.   Freek kunnen we uiteraard niet bereiken. We besluiten in het centrum een andere auto te huren, nu kunnen we tenminste nog naar Milford Sound, die eenhebben we dagen terug al moeten reserveren en het zou erg jammer zijn als het niet door zou kunnen gaan. We vertrekken meteen, 125 km door een werkelijk prachtig gebied. We moeten uiterlijk 14.45 uur aan boord. Het lukt ruimschoots. We varen zo'n 2 uur door de fjorden naar open  zee, met stralende zon en stevige wind. Prachtige watervallen. We ontmoeten een Nieuw Zeelands stel en zitten gezellig te kletsen. We “vergeten even de autosleutel”. We hebben ondertussen een huisje besproken voor de komende nacht, ook maar voor een nacht want alles zit vol. Freek heeft zich weer bij ons aangesloten en blijft gezellig slapen in ons knusse huisje met om ons heen de bergen en valleien. De volgende morgen  vertrekt Freek vroeg om te hobbyen (fotograferen). Wij doen het rustig aan, rijden naar een wandelgebied en genieten van onze wandeling en de natuur. Het is weer een stralende dag. We overnachten voor de derde nacht in Te Anau, in weer een ander (nu duur) hotel, omdat het erg druk is hebben we geen andere keus. En dan is het eindelijk maandagmorgen. Bert zit om 8.00 uur al aan de telefoon om het een en ander te regelen, om 9.30 uur krijgen we te horen dat er die middag rond 14.30 uur een beveiligingsbedrijf komt die de auto zal open(breken)maken en ter plekke een nieuwe autosleutel fabriceert. De man moet wel drie uur rijden naar ons toe en ook weer diezelfde dag drie uur terug. Kosten 2200,00 NZ dollar. We leveren de tweede gehuurde auto om 12.00 uur in en wachten. Hij is netjes op tijd en begint aan zijn klus, maar krijgt hem niet open. Na een half uurtje proberen, kan hij via een bevriende collega de code van de sleutel krijgen en fabriceert hij een nieuwe sleutel, yes! we kunnen in de auto. Al bij al duurt dat hele klusje ruim een uur. Dan moet er betaald worden, oeps. We hebben geen 2200,00 dollar cash bij de hand. Eerst elektronisch geprobeerd, lukt niet. Dan met z’n drieën naar de bank, gesloten! Andere bank, gesloten! Pinautomaat geeft maar 500 dollar per dag, dus dat werkt ook niet. Uiteindelijk met veel pijn en moeite toch elektronisch kunnen betalen, dit klusje duurt zo’n anderhalf uur. Als we even later aan het rijden zijn, komen  we erachter dat we door de stress in plaats van 2200,00 dollar 2200,00 euro hebben overgemaakt. De koers van de dollar is 60% ten opzichte van de euro. Dus we hebben teveel betaald. Volgende klusje om dat weer terug te krijgen. Pfff!!! We overnachten in Gore en rijden ’s morgens naar Dunedin, waar we na wat heen en weer gebel het teveel betaalde geld terug gaan krijgen. Cash! We zijn ongeveer 50 km onderweg als we erachter komen dat we onze jassen en Bert z’n pet vergeten zijn, dat kan  er ook nog wel bij. We draaien om en halen onze spullen op en rijden weer richting Dunedin. Je zult het niet geloven, maar ongeveer op dezelfde plek, schiet me te binnen dat ook de koeltas met inhoud nog in de koeling straat, waar we dus net de jassen opgehaald hadden. We vloeken maar een keer en laten de tas voor wat ie is en rijden door. Als we bij het bedrijf komen in Dunedin om ons geld op te halen is het er nog niet en moeten later op de dag terug komen, Grrrr!!!!! Uiteindelijk is dat dan gelukt. We zijn volledig verzekerd bij het autoverhuurbedrijf, dus we gaan ervan uit dat de gemaakte kosten vergoed worden. Hopelijk! Die avond hebben we ook nog een slechte overnachtingsplek, dus de ellende is compleet! Dit verhaal sluiten we zo snel mogelijk af en we gaan nu weer genieten van wat er komen gaat.